Accessibility Settings
If you are having any difficulties to view our website please use the below settings for better accessibility
Ο Κώστας Καζάκος (29 Μαΐου 1935 - 13 Σεπτεμβρίου 2022) ήταν Έλληνας ηθοποιός και σκηνοθέτης. Εκλέχθηκε βουλευτής Επικρατείας με το ΚΚΕ, το 2007 και το 2009.
Ήταν απόφοιτος της Σχολής Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου (συγκεκριμένα του τμήματος Ηθοποιών και Σκηνοθετών) καθώς και της Δραματικής Σχολής Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Το 1973 τιμήθηκε με το Α’ Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την αρτιότερη παραγωγή, της μεταφοράς της Λυσιστράτης. Υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.
Ήταν Ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Άδειας Άσκησης επαγγέλματος του Ηθοποιού, συνιδρυτής του Ελεύθερου Θεάτρου (μαζί με τον Λέοντα Τριβιζά) και ιδρυτής του Ιδρύματος «Τζένη Καρέζη»
Γεννήθηκε το 1935 στον Πύργο Ηλείας. Στα 18 του, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει παιδαγωγός, η αριστερή κληρονομιά του πατέρα του έγινε λόγος αρνητικής αντιμετώπισής του από το πανεπιστήμιο. Του ζητούσαν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και επειδή δεν το είχε, δεν του επέτρεψαν την εγγραφή στη σχολή. Έτσι, άλλαξε σταδιοδρομία και φοίτησε στην Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου (1953-1956) και στην Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (1954-1957). Πέθανε στις 13 Σεπτεμβρίου του 2022, σε ηλικία 87 ετών στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός αντιμετωπίζοντας αναπνευστικά προβλήματα.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΚΚΕ το σώμα του προσφέρθηκε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και τους φοιτητές για την εκπαίδευσή τους.
Το ιατρικό ανακοινωθέν για τον θάνατό του:
Ο Κωνσταντίνος Καζάκος εισήχθη στο Γ.Ν.Α «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ - ΠΟΛΥΚΛΙΝΙΚΗ» στις 26-7-2022 με αναπνευστικά προβλήματα.
Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε ραγδαίως, όπου και σήμερα Τρίτη 13-9-2022 απεβίωσε λόγω πολυοργανικής ανεπάρκειας. Τα θερμά συλλυπητήρια μας στους οικείους του.
Η αποχαιρετιστήρια τελετή θα γίνει τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου, στις 19:00 στο Αίθριο της έδρας της ΚΕ του ΚΚΕ, στον Περισσό.
Υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Ελεύθερου Θεάτρου και Πρόεδρος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Αδείας Άσκησης του Επαγγέλματος του Ηθοποιού. Τιμήθηκε με τον «Χρυσό Απόλλωνα», βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών το 1967, και Α΄ Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1973 για την αρτιότερη παραγωγή μεταφοράς της «Λυσιστράτη»). Τιμήθηκε ακόμα με το Βραβείο της Ένωσης Θεατρικών Συγγραφέων και Κριτικών για το σύνολο της προσφοράς του.
Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 και του Οκτωβρίου 2009 εκλέχθηκε βουλευτής με το ΚΚΕ, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας.
Παντρεύτηκε πρώτη φορά το 1962, με την εικαστικό Νερίνα Λυμπεροπούλου, αδερφή της ηθοποιού Μάγιας Λυμπεροπούλου. Από το 1968 μέχρι το 1992 υπήρξε παντρεμένος με την ηθοποιό Τζένη Καρέζη, με την οποία απέκτησε τον γιο τους, τον επίσης ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο (γενν. 1969). Από το 1997 έως το θάνατό του ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Τζένη Κόλλια, με την οποία είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά: τον Αλέξανδρο (γενν. 1997), την Άρτεμις-Γεωργία (1998 - 1999), την Ηλέκτρα (γενν. 2002) και τη Μάγια (γενν. 2008). Η Άρτεμις-Γεωργία έχασε τη ζωή της στις 25 Ιουνίου 1999, σε ηλικία 8 μηνών και μία εβδομάδα μετά την βάπτισή της, πάσχοντας από μία σπάνια ασθένεια.
Έτος |
Τίτλος |
Ρόλος |
1956 | Αρπαγή της Περσεφόνης | Πλούτωνας |
1961 | Τα σαράντα παλικάρια | Κίτσος |
1962 | Πεζοδρόμιο | κακοποιός |
Προδωμένη αγάπη | Στέλιος | |
Ηλέκτρα | χωρικός | |
1963 | Ένας ντελικανής | Λεωνίδας |
Λενιώ η βοσκοπούλα | Καραφώτης | |
1964 | Εξωτικές βιταμίνες | Μανώλης |
Η Κύπρος στις φλόγες | Αλής | |
Τα δάκρυα μου είναι καυτά | ||
1965 | Η στοργή | Αλέκος |
Το μπλόκο | Κοσμάς | |
Με πόνο και με δάκρυα | Βαγγέλης Κατραπάς | |
Το πρόσωπο της ημέρας | Λέανδρος | |
Απόκληροι της κοινωνίας | Χαράλαμπος | |
Περιφρόνα με γλυκιά μου | Μιχάλης | |
1966 | Οι ένοχοι | Σωτήρης Ντάβος |
Κοινωνία ώρα μηδέν | απατεώνας | |
Ο γυρισμός του στρατιώτη | Πέτρος | |
1967 | Κοντσέρτο για πολυβόλα | λοχαγός Αλέξης Θεοδώρου |
Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω | Τσάκος | |
1968 | Αγάπη και αίμα | Έκτωρ Αρβούζης |
Η λεωφόρος του μίσους | Κώστας Κυριαζής | |
Το παρελθόν μιας γυναίκας | Βασίλης Μουτούσης | |
1969 | Πανικός | Βασίλης Μακρίδης |
Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα | Ορφέας | |
Το κορίτσι του "17" | ||
1970 | Εν ονόματι του νόμου | Αλέξης Αλεβίζος |
Μια γυναίκα στην Αντίσταση | λοχαγός Δημήτρης Ζορμπάς | |
1971 | Υποβρύχιο Παπανικολής | πλωτάρχης Μίλτος Ιατρίδης |
1972 | Λυσιστράτη | Κινησίας |
Ερωτική συμφωνία | Πέτρος Κρίσπης | |
1973 | Ζήτημα ζωής και θανάτου | Αντώνης Μαράς |
1975 | Το κελί μηδέν | |
1977 | Ιφιγένεια εν Αυλίδι | Αναμέμνονας |
1980 | Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο | Κούλης |
1982 | Στη ζούγκλα της Αθήνας | Σωτήρης |
Ταξίδι στην πρωτεύουσα | Μελέτης | |
1991 | Ο δραπέτης | μαστρο-Αντώνης Μπάρκας |
2013 | 1866 | Χατζημιχάλης Γιάνναρης |
Έτος |
Τίτλος |
Κανάλι |
Ρόλος |
Σημειώσεις |
1972-1973 | Μαρίνα Αυγέρη | ΕΙΡΤ | Βασίλης | Πρωταγωνιστικός Ρόλος/Σκηνοθεσία |
1976-1977 | Μεγάλη Περιπέτεια | ΕΡΤ | Αλέξανδρος Αντύπας | Πρωταγωνιστικός Ρόλος/Σκηνοθεσία |
1977 | Ο Μεγάλος Ξεσηκωμός | ΥΕΝΕΔ | Οδυσσέας Ανδρούτσος | Πρωταγωνιστικός Ρόλος |
1990-1991 | Μαύρη Χρυσαλλίδα | ΕΤ1 | Γκέρχαρτ Φον Κρούγκε | Πρωταγωνιστικός Ρόλος |
1992-1993 | Κλειστά Παράθυρα | Βασίλης Βαλμάς | Πρωταγωνιστικός Ρόλος | |
1993 | Τμήμα Ηθών | ΑΝΤ1 | Κώστας | Επεισόδιο: "Η παγίδα" |
1994 | Το Γελοίον Του Πράγματος | παπά-Νεκτάριος | Επεισόδιο: "Μετά την κατάρρευση του Σοσιαλισμού" | |
2000-2001 | Εκτός Πορείας | ΕΤ1 | Απόστολος | Πρωταγωνιστικός Ρόλος |
2004-2007 | Βέρα Στο Δεξί | MEGA | Διαμαντής Αμυράς | Πρωταγωνιστικός Ρόλος |
2007-2008 | Ζωή Ξανά | ΑLPHA | Γιάννης Αργυρίου | Πρωταγωνιστικός Ρόλος |
2012 | Γεώργιος Ξενουδάκης (1816-1888) | αφηγητής (φωνή) | Τηλεταινία |
Έτος |
Τίτλος |
1954 | Η μικρή μας πόλη |
1957 | Η αυλή των θαυμάτων |
1970 | Η κυρία δεν με μέλλει |
1971 | Ασπασία |
1973 | Το μεγάλο μας τσίρκο |
1977 | Πάπισσα Ιωάννα |
Η Παναγία των δολαρίων | |
1978 | Πολίτες δεύτερης κατηγορίας |
1982 | Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; |
1987 | Jogging |
1999 | Τα σέβη μας, δόκτωρ Τσέχωφ |
2000 | Οι μικροαστοί |
2006 | Ήταν όλοι τους παιδιά μου |
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, σημείωσε σε ανάρτησή του στο Twiiter:
Με θλίψη πληροφορήθηκα τον θάνατο του Κώστα Καζάκου. Μιας πληθωρικής και δυναμικής προσωπικότητας, που υπήρξε διαρκώς παρούσα στην Τέχνη, όπως και στη δημόσια ζωή ως βουλευτής. Και από τις δύο θα λείψουν, τώρα, τόσο η επιβλητική του εμφάνιση, όσο και η χαρακτηριστική φωνή του
Με βαθιά θλίψη και συγκίνηση αποχαιρετούμε έναν από τους μεγάλους του θεάτρου, τον αγαπημένο, τον πολύτιμο σύντροφό μας στα μικρά και τα μεγάλα, στα εύκολα και τα δύσκολα, στις χαρές και τις πίκρες της ζωής και του αγώνα, Κώστα Καζάκο.
Ο Κώστας Καζάκος δεν ήταν μόνο προικισμένος ηθοποιός, σκηνοθέτης και μεταφραστής θεατρικών έργων. Ήταν μια γενναιόψυχη προσωπικότητα, με διεισδυτικό στοχασμό και βαθιά συνείδηση της κοινωνικής αποστολής της τέχνης να εξανθρωπίζει τον άνθρωπο. Όσα σπουδαία κατάφερε στον χώρο της τέχνης δεν τα όφειλε απλά στα δώρα που του χάρισε η φύση, την κραταιά φωνή, την αγέρωχη αρρενωπή μορφή, το επιβλητικό παράστημα, αλλά κυρίως στις ψυχικές και πνευματικές αρετές, που σμιλεύτηκαν κι ωρίμασαν κοπιαστικά και με θυσίες από τα νεανικά του χρόνια στο καμίνι της βιοπάλης και μέσα από το πάθος του για τη μόρφωση και την πνευματική καλλιέργεια.
Η αγωνιστική κληρονομιά του πατέρα του και τα προσωπικά του βιώματα τον τοποθέτησαν από νωρίς στην πλευρά των αδικημένων, στην πλευρά εκείνου “του τμήματος του λαού που κουβαλάει το μεγαλύτερο κοινωνικό βάρος“, όπως έλεγε ο ίδιος αναφερόμενος στην εργατική τάξη και τον ρόλο της στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Η επιλογή του θεατρικού δρόμου ήταν συνειδητή, δεμένη άρρηκτα με την πορεία της ταξικής και ιδεολογικής του συνειδητοποίησης. Από την πρώτη του θεατρική εμφάνιση μετά την αποφοίτησή του από τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν, στο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ “Ο κύκλος με την κιμωλία”, αλλά και σε όλη τη διαδρομή του στο θεατρικό σανίδι και τον κινηματογράφο, ο Κώστας Καζάκος διένυσε μια εμβληματική πορεία, με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα σπουδαίων συγγραφέων, κατορθώνοντας να “δαμάσει” με καθαρό και γι’ αυτό ουσιαστικά λαϊκό τρόπο, θεατρικά κείμενα -κλασσικής και σύγχρονης δραματουργίας- που απευθύνονται στα πιο μύχια συναισθήματα και στις πιο υψηλές σκέψεις της ανθρωπότητας. Ως θιασάρχης και σκηνοθέτης επέλεγε προσεκτικά τα έργα που ανέβαζε, με κριτήριο να είναι κοινωνικά και ιστορικά χρήσιμα, όπως η παράσταση – σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα “Το μεγάλο μας τσίρκο”.
Το 2023 θα συμπλήρωνε 70 χρόνια προσφοράς στο θέατρο. Ακατάβλητος μέχρι το τέλος υπηρέτησε τη δραματική τέχνη με πίστη και πάθος θεμελιωμένα στη βαθιά εκτίμηση για τη δύναμή της, στην άποψή του ότι το θέατρο “παρέχει παιδεία και είναι η πιο λαϊκή, επίκαιρη, άμεσα κατανοητή και ζωντανή τέχνη”, στην πεποίθησή του ότι “το θέατρο σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί όμως να αλλάζει τους ανθρώπους” όπως έλεγε.
Πιστός στον δημιουργικό και διαπαιδαγωγητικό ρόλο της προοδευτικής τέχνης και έχοντας εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνατότητες του εργαζόμενου λαού, ο Κώστας Καζάκος αφιέρωσε όλη του τη ζωή, τη σκέψη, το συναίσθημα και το ταλέντο του στο να μας βοηθήσει “να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας, να ανεβάσουμε το ηθικό μας και αποφασιστικά να αποκεφαλίσουμε το ανθρωπόμορφο τέρας που μας καταστρέφει τη ζωή”.
Αισθάνονταν πάντα την τέχνη ως αγώνα για ανάταση, πρόοδο, εξέλιξη που δεν σταματάει ποτέ και θεωρούσε σύμφυτη με τον καλλιτέχνη την αγωνιστική στάση ζωής, την οποία ο ίδιος ακολούθησε σταθερά και αταλάντευτα μέχρι το τέλος. Ανταποκρινόμενος στην ιστορική αναγκαιότητα της εποχής μας, ο Κώστας Καζάκος συστρατεύθηκε επί δεκαετίες, στην πρώτη γραμμή, με το ΚΚΕ, ακόμα και από τη θέση του βουλευτή του, πάντα παρών σε όλους τους αγώνες του εργατικού-ταξικού και του αντιϊμπεριαλιστικού κινήματος.
Η πολιτική δράση του ήταν μια αρμονική συνύπαρξη της ζωής και της καλλιτεχνικής πράξης. Η ιδεολογία του καθόριζε τη ζωή του και αυτό έβγαινε αβίαστα και στη δουλειά του. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε στον Κώστα Καζάκο την πολιτική δράση από την καλλιτεχνική του δραστηριότητα. Πρώτα από όλα με το έργο του υπηρέτησε τα προωθημένα κοινωνικά ιδανικά του και την τάξη- φορέα τους κι έπειτα, με την ενεργή παρουσία του σε όλες τις μεγάλες πολιτικές μάχες, επιβεβαίωσε όσα με το έργο του εννοούσε.
Ο σύντροφος Κώστας θα μείνει στις καρδιές μας, θα μείνει στις καρδιές όλου του κόσμου του λαϊκού, αυτού του “εχθρού λαού”, που τόσο αγαπούσε και τόσο του έμοιαζε με την απλότητα, τη ζεστασιά και τη λαϊκότητα της μεγάλης του ψυχής. Δεν θα ξεχαστεί, γιατί ήταν ένας γεμάτος πάθος και δύναμη πρωταγωνιστής, όχι απλά στη σκηνή, στα πλατό, στις εξέδρες των διαδηλώσεων, αλλά τελικά στην Ιστορία. “Λαχτάρησε μια χώρα” όπου ο λαός θα πάψει “να περιμένει μάταια τον καιρό”. Και αν οι λίγοι αυτό δεν του το συγχωρούν, είναι μια επιβεβαίωση ότι έκανε το καθήκον του σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος, είναι μια επιβράβευση της ζωής του. Οι μέρες που ο λαός “θα αρνιέται πια να βλέπει τον δρόμο του κλειστό”, οι μέρες που λαχτάρησε, αργά ή γρήγορα, θα ‘ρθουν. Θα φροντίσουν γι’ αυτό όλοι εκείνοι που συνεχίζουν τη ζωή του, παλεύοντας για έναν ανώτερο πολιτισμό σε μια ανώτερη κοινωνική οργάνωση.
Εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια στην αγαπημένη του σύντροφο Τζένη, τα παιδιά, τα εγγόνια του και όλους τους δικούς του.
Το ΚΘΒΕ αποχαιρετά τον Κώστα Καζάκο, ένα σπουδαίο ηθοποιό της γενιάς του αλλά και ένα σπουδαίο άνθρωπο με πληθωρική προσωπικότητα που ξεχώριζε για την ευγένεια, το ήθος, την καλλιέργειά του. Ο Κώστας Καζάκος, ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής, δάσκαλος υπήρξε ένα ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα, ένας ιδεολόγος της ζωής και της τέχνης αλλά και ένας μειλίχιος, απλός άνθρωπος, πάντα «παρών» στην τέχνη του αλλά και στη δημόσια ζωή. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους έλληνες ηθοποιούς, με μακρόχρονη θητεία στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και αφήνει πίσω του μεγάλη παρακαταθήκη.
Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας και ήταν απόφοιτος της Σχολής Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου και της Δραματικής Σχολής Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν.
Ο Κώστας Καζάκος συνεργάστηκε με μερικούς από τους πιο σημαντικούς θιάσους της Αθήνας, έπαιξε κοντά σε μεγάλους πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου και έκανε πολλές περιοδείες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Από το 1968 έως το 1992, μαζί με την Τζένη Καρέζη, ανέβασαν πλήθος έργων, κλασικών και σύγχρονων, του ελληνικού και ξένου δραματολογίου.
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1957 στο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία». Έπαιξε σημαντικούς ρόλους σε σπουδαία έργα συγγραφέων, όπως ο Ιάκωβος Καμπανέλλης («Η αυλή των θαυμάτων»), ο Άρθουρ Μίλερ («Ψηλά απ’ τη γέφυρα»), ο Κάρλο Γκολντόνι («Λοκαντιέρα»), ο Ζαν-Πολ Σαρτρ («Νεκροί χωρίς τάφο»), ο Τενεσί Ουίλιαμς («Γυάλινος Κόσμος»), αλλά και σε έργα του Σοφοκλή («Αντιγόνη») και του Αριστοφάνη («Όρνιθες») στο Θέατρο Τέχνης και στους θιάσους της Κυρίας Κατερίνας, του Αλέκου Αλεξανδράκη, της Άννας Συνοδινού και της Έλλης Λαμπέτη.
Το 1968 ο θίασος Κώστα Καζάκου - Τζένης Καρέζη έκανε την πρώτη του εμφάνιση με το έργο «Θεοδώρα η μεγάλη» του Γεωργίου Ρούσσου. Ακολούθησε μια παράσταση θρυλική μέχρι τις μέρες μας, το «Μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλη(1973), που αποτέλεσε έναν πυρήνα αντίστασης στη χούντα των συνταγματαρχών. Από τις παραστάσεις που συμπρωταγωνίστησαν ξεχώρισαν οι παραστάσεις των έργων «Κυρία δεν με μέλλει» του Βικτοριέν Σαρντού (1970), «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» (1982) του Έντουαρντ Άλμπι σε σκηνοθεσία του Ζιλ Ντασέν και «Διαμάντια και μπλουζ» (1990) της Λούλας Αναγνωστάκη, που ήταν και η τελευταία κοινή τους εμφάνιση.
Η πρώτη του εμφάνιση του Κώστα Καζάκου στον κινηματογράφο ήταν το 1956 στη σατιρική ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Η αρπαγή της Περσεφόνης», σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Ακολούθησαν ταινίες, όπως «Το μπλόκο» του Άδωνι Κύρου (1965), «Το παρελθόν μιας γυναίκας» (1968) του Γιάννη Δαλιανίδη, «Η λεωφόρος του μίσους» (1968) και «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» (1969) του Νίκου Φώσκολου, «Μια γυναίκα στην Αντίσταση» (1970) του Ντίνου Δημόπουλου, «Λυσιστράτη» (1972) του Γιώργου Ζερβουλάκου, «Ιφιγένεια» (1977) του Μιχάλη Κακογιάννη, «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» (1980) του Νίκου Τζήμα, «Ο δραπέτης» (1991) του Λευτέρη Ξανθόπουλου και άλλες. Ωστόσο, η ταινία-σταθμός στη ζωή του – και τεράστια επιτυχία της εποχής – ήταν το πολεμικό δράμα του Ντίνου Δημόπουλου σε σενάριο Νίκου Φώσκολου «Κοντσέρτο για πολυβόλα» (1967).
Ο Κώστας Καζάκος πρωταγωνίστησε κυρίως σε θεατρικές παραστάσεις, όπως «Ο θάνατος του εμποράκου» (1993) του Άρθουρ Μίλερ και «Η όπερα της πεντάρας» (1993) του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν, «Αντιγόνη» (1995) του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη, «Βασιλιάς Λιρ» (1996) του Σέξπιρ, «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ (1997), κ.ά. Το 2004 συμμετείχε στο σίριαλ του Mega «Βέρα στο δεξί», από τις μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες της εποχής εκείνης.
Επίσης, υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Ελεύθερου Θεάτρου και Πρόεδρος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Αδείας Άσκησης του Επαγγέλματος του Ηθοποιού. Υπήρξε συνιδρυτής του Ελεύθερου Θεάτρου (μαζί με τον Λέοντα Τριβιζά) και ιδρυτής του ιδρύματος «Τζένη Καρέζη».
Τιμήθηκε με τον «Χρυσό Απόλλωνα», βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών το 1967, και Α΄ Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1973 για την αρτιότερη θεατρική παραγωγή («Λυσιστράτη»).Τιμήθηκε ακόμα με το Βραβείο της Ένωσης Θεατρικών Συγγραφέων και Κριτικών για το σύνολο της προσφοράς του.
Εκλέχθηκε δύο φορές βουλευτής με το ΚΚΕ, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας.
Συνεργάστηκε 3 φορές με το ΚΘΒΕ«Θείος Βάνιας» του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Κώστα Καζάκου και με τον ίδιο στον ομώνυμο ρόλο(1993)«Εκάβη» / «Κύκλωπας» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, Γιάννη Ρήγα (2001)«Ο κύριος Πούντιλα κι ο δούλος του, ο Μάττι» του Μπέρτολοτ Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Κώστα Καζάκου με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο (2010)
Το ΚΘΒΕ εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στην σύζυγό του Τζένη Κόλλια, στα παιδιά και στους οικείους του.
Ο Κώστας Καζάκος είδε τη ζωή και την τέχνη ως μια αδιάσπαστη ενότητα: υπήρξε ενεργός πολίτης, με πλούσια πολιτική δράση και εντός του Εθνικού Κοινοβουλίου, αγέρωχος και ηθικά ακέραιος.
Σπούδασε θέατρο έχοντας δάσκαλό του τον Κάρολο Κουν και κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου. Έπαιξε σημαντικούς ρόλους σε παραστάσεις με τους θιάσους του Αλεξανδράκη, της Συνοδινού, της Λαμπέτη, της Κυρίας Κατερίνας. Από τους σημαντικούς σταθμούς της θεατρικής πορείας του ήταν το έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, το 1973, λίγο πριν από την κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα στο Πολυτεχνείο, με τον θίασο Κώστας Καζάκος – Τζένη Καρέζη.
Στην μεγάλη οθόνη, η παρουσία του σφράγισε αρκετές ταινίες που επιχείρησαν να φέρουν το είδος στον λεγόμενο εμπορικό κινηματογράφο μας. Κορυφαίος σταθμός της κινηματογραφικής διαδρομής του ήταν το «Μπλόκο» του Άδωνι Κύρου το 1965, ένα παραγνωρισμένο αντιστασιακό δράμα, εμπνευσμένο από το μπλόκο των Γερμανών το 1944 στην Κοκκινιά που οδήγησε σε ομαδική εκτέλεση. Ο Κύρου εκμεταλλεύεται στο έπακρο τον πρωταγωνιστή του για να δημιουργήσει το πορτρέτο ενός αντιήρωα, που μένει «γυμνός» ανάμεσα στο πλήθος, όταν βγάζει μόνος του την κουκούλα του καταδότη. Στον επίλογο της διαδρομής του στο ελληνικό σινεμά, ο Κώστας Καζάκος εμφανίστηκε στην ταινία του Τάκη Παπαγιαννίδη «Ταξείδι στην πρωτεύουσσα / Στη ζούγκλα της Αθήνας» το 1982 και στον «Δραπέτη» του Λευτέρη Ξανθόπουλου το 1991.
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου εκφράζει τα βαθιά του συλλυπητήρια στους οικείους του.
Το Θέατρο Τέχνης αποχαιρετά με απέραντη θλίψη τον σπουδαίο, τον αγαπημένο μας Κώστα Καζάκο ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών.
Ο Κώστας Καζάκος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης το 1957, μαθητής ακόμη, σκηνοθετήθηκε σε σπουδαία έργα από τον Κάρολο Κουν όπως «Η Μικρή μας πόλη» Θ. Ουάιλντερ, «Ο κύκλος με την κιμωλία» Μπ. Μπρεχτ, «Πλούτος» Αριστοφάνη, «Από Δευτέρα σε Δευτέρα» και «Ψηλά απ’ τη γέφυρα» Αρθ. Μίλλερ, «Η αυλή των Θαυμάτων» Ιακ. Καμπανέλλη αλλά και τον Γιώργο Λαζάνη στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη το 1990.
Αγαπημένος δάσκαλος πολλών ηθοποιών δίδασκε επί σειρά ετών στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Η τελευταία του εμφάνιση στο Θέατρο Τέχνης ήταν το 2009 στην παράσταση «Καϋμός» βασισμένη στο ομώνυμο ποίημα του Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη.
Παρουσία μοναδική, ευγενική, γενναιόψυχη, και ιδιαίτερα αγαπητή. Διακρίθηκε για το ταλέντο του, το πάθος του, την βαθιά καλλιέργειά του, το ήθος του με το οποίο υπηρετούσε την Τέχνη αλλά και την πολιτική μέχρι την τελευταία του στιγμή.
Καλό ταξίδι Κώστα
Νέος Κανονισμός GDPR | Όροι Χρήσης & Πολιτική Προστασίας | Cookies & Πολιτική Απορρήτου | Cookies & Privacy Policy (EN) | Disclaimer (EN)