We zijn niet de enigen die vinden dat de Schiermonnikoogpret al begint zodra je aan boord stapt van de veerboot. ,,Ik ga straks met blote voeten pootjebaden in de zee!”, declameert een meisje plechtig, maar bovenal opgetogen. Ze is een jaar of 8 en vertelt honderduit.

,,Ik heb nog geen zeehond gezien.” Dat stelt haar wel een beetje teleur. We overtuigen haar goed te blijven kijken want ze zijn er wel. Ze doet even haar best, maar deze spanningsboog is niet de hare. Nog geen 10 minuten nadat de veerboot Monnik de haven van Lauwersoog achter zich liet, vraagt ze: ,,Zijn we al bijna op het eiland?” Het antwoord wacht ze niet af. ,,Ik wil een zeehond aaien!” Dan is ze zowaar even stil en zegt nadenkend: ,,Denk je dat zeehonden kunnen bijten?”

In een oogwenk staan we ineens toch op de pier van Schier. Onze online reservering van fietsen op de veerdam betaalt zich meteen uit; de rij voor de kassa bij ‘niet-gereserveerd’ groeit gestaag. Terwijl het gros van de Schierbezoekers linksaf gaat naar het dorp, slaan sommige dagjesmensen juist rechtsaf. Ook wij gaan vandaag ‘om de oost’.

Op de waddendijk zijn we al vlot met weinig anderen, ondanks het mooie weer. We glimlachen om twee jonge ouders die vol geduld van een afstandje toekijken hoe hun kleuter in opperste concentratie een pas geschoren dijkschaap aait. ,,Die komt vast uit de stad”, concluderen we wanneer we het mannetje passeren.

Het bijzondere slenkenlandschap doorkruisen we tot waar het schelpenpad aan de oostkant doodloopt bij de Kobbeduinen. De fietsenstalling is behoorlijk gevuld; vanaf hier moeten natuurvorsers te voet verder. Voor wie dat nog nooit deed: de meest afgelegen wandelpaden van Nederland gaan door een uniek natuurgebied. Zeker de moeite waard, maar onderschat de afstanden niet!

Het vee staat tot zijn buik in een kruidenrijk graaswalhalla

Het Johannes de Jong-pad voert langs vee dat tot zijn buik in een kruidenrijk graaswalhalla staat. Toch heeft een plots gestopte fietser duidelijk iets anders in het vizier; haastig pakt hij een verrekijker en richt. Een klein kreetje. Zien we daar echt een zeearend?

Het pad brengt ons bij strandpaviljoen De Marlijn, dat eigenlijk duinpaviljoen zou moeten heten. Door corona voert De Marlijn een strak terrasregime zodat we korte tijd buiten in de rij staan. Maar het moet gezegd: het werkt geweldig goed. ,,Het gaat nu gestroomlijnd”, beaamt ook de kelner. ,,Al had dat chaotische kriskrasgedoe van vroeger ook wel wat.” Hij brengt ons koffie, ijsthee en een portie vegan ballen van kokoscurry, geserveerd met korianderlimoensaus en seroendeng . De gefrituurde lekkernijtjes, kruidig en niet scherp, gaan vlot op.

Over het lekker lopende asfalt van de Prins Bernhardweg koersen we af op de Wasserman, de enorme bunker uit de Tweede Wereldoorlog boven op een duin. We laten het imposante oorlogsrelikwie links liggen en duiken rechts het bos in. Hoge geurende naaldbomen in een duinreliëf met berken in de natte laaggelegen delen. Het zoetwatermeertje waar we uitkomen heet niet voor niets Berkenplas, een volgende unieke plek op Schiermonnikoog.

De tamelijk ondiepe waterplas ontstond na zandwinning voor dijkversteviging en is nu een geweldige locatie voor met name gezinnen met (kleine) kinderen. Het ruim bemeten, bomvolle terras van de gelijknamige horecagelegenheid ligt pal aan het zandstrandje; ideaal in de ogen van veel ouders. We sluiten even aan in de rij, maar geven op wanneer het gastenbestand onwrikbaar schijnt. ,,Shania, nu eerst even pannenkoek eten! Straks weer spelen.” Aha, zulke gezinnen zitten hier nog wel even ... Wij gaan naar het dorp.

We fietsen tussen de huizen en hun tuinen door

Via het weggetje tussen het voetbalveld van vv De Monnik en zwembad De Dúnatter bereiken we de Langestreek om de Noord, waar je fietst tussen de huizen en hun tuinen. Dit principe van ‘overtuinen’ is op Schier heel gewoon; ze zijn ook aan de waddenkant te vinden.

De terrasdichtheid op Schier is groot, zeker ook in het dorp. Good old Graaf Bernstorff heeft voldoende plek, net als de terrassen van good older Van der Werff, de Tox Bar en het Aude Beuthus. Een beetje merkwaardig is het wel, deze kennelijke overcapaciteit: het is immers een zonnige dag in juli.

Na een verkwikkend wit wijntje fietsen we via de Badweg langs camping Seedune door het bos naar de Noordzeeduinen en het Noorderstrand. Een beoogde wandeling naar de strandtent Paal 3 ruilen we in voor een tomatensoepje op het terras van het appartementencomplex Noderstraun. Ook hier is er ruimte genoeg, net als aan de overkant bij strandhotel Om de Noord – dat eigenlijk duinhotel had moeten heten.

Wie nu nog geen liefde voelt voor het eiland is daar op dit punt gegarandeerd vlakbij

Na het Vuurtorenpad, langs enkele paradijselijke zomerwoningen, fietsen we de Westerduinen in. Wie nu nog geen liefde voelt voor het eiland is daar op dit punt gegarandeerd vlakbij. Een weergaloze duinenrij schittert in de julizon. Zand, helmgras, krijsende meeuwen. Nog een konijn en het plaatje is compleet. En het wordt verderop nog mooier.

Net voor de duinovergang van het Westerstrand schieten we links het Minne Onnespad in. Bovenop de duin wacht de beloning: het naar ons idee mooiste plekje van Schiermonnikoog, met een panoramisch uitzicht over dorp en duinen, met de vogelrijke natuur van de Westerplas bijna aan je voeten. Alsof je vanuit de koninklijke loge een schoon schouwspel gadeslaat.

De vogelkijkhut is een bezoekje waard; sta er versteld van de diversiteit in eenden. De meeste vogelspotters – we tellen er al gauw twaalf – staan echter gewapend met indrukwekkende gluurapparatuur op de oever van de oostelijke hoek. Daar sta je kennelijk het beste voor een foto van de kolonie lepelaars.

De waddendijk omhoog gaat naar de Bank van Banck, een eresaluut aan mr. Johann Erich (ook wel John Eric) Banck, die als toenmalig eigenaar van het eiland in de 19de eeuw de dijk liet aanleggen die het dorp nog altijd beschermt. Vandaar fietsen we via het smalle Melle Grietjespad en de monumentale Middenstreek naar De 4 Dames aan de Langestreek.

Een verrukkelijk charmant terras in een net ietsje rustiger deel van het toch al kalme dorp

Andermaal ondervinden we geen enkele hinder bij het vinden van een zitplek. Op dit verrukkelijke charmante terras in een net ietsje rustiger deel van het toch al kalme dorp genieten we in de zon van een glaasje wijn, onder begeleiding van artisjokken in vinaigrette en ganzenrillettes met cornichons. Aanbod, smaak, wijn en ambiance tillen De 4 Dames met stip naar de top van onze ranglijst van vandaag.

Na een ‘binnenrondje’ over de Torenvlakte en het Zwarte Duinenpad rijden we op het Karrepad langs het Nieuwsbladhuis (anno 1925), dat in de jaren 50 door de Groningse krantenmagnaat Nico Hazewinkel cadeau werd gedaan aan het personeel van Nieuwsblad van het Noorden , ten behoeve van een voordelige vakantie. Bij een van de overnames werd het snoezige huisje verkocht.

Op de Badweg en in het dorp passeren we nog een handvol terrassen waarvoor ons nu helaas de tijd ontbreekt. Duinzicht, Ambrosijn, Brasserie Om de Noord om een paar te noemen. Wij gaan voor een afzakkertje in de jachthaven.

Dit waddenterras is vermoedelijk een van de best bewaarde geheimen van Schiermonnikoog

De avondzon op het terras van Wad Anderz is vermoedelijk een van de best bewaarde ‘geheimen’ van Schiermonnikoog. Wat een fantastische plek! Hoog boven het wad kijk je mijlenver, met op de voorgrond vaartuigen in alle klassen – waarbij we ons bij sommige gammele afvragen hoe je ermee de Waddenzee over durft. De menukaart van Wad Anderz oogt aantrekkelijk, maar de wal roept.

Enkele hobbelige kilometers later leveren we de fietsen in, groeten dorpsomroeper Jelle Woudstra die op de pier is vereeuwigd bovenop een informatiepaal, en gaan aan boord. Met een luide toet! maakt het schip zich los van Schiermonnikoog, maar in gedachten blijven we verbonden.