Van oorsprong was José jarenlang afgescheiden, opgesloten in zichzelf. Ze schrijft over de relatie van haar stemmingen met empathie. “Zodra ik me teveel aan ga trekken van de wereld, dan gaat het mis.”
De bipolaire stoornis bracht een doorbraak en bracht ook het licht en de verbinding met de wereld. Maar wie of wat was dan mijn normale zelf? Nadat ik steeds meer in de buitenwereld beland was, in een open verbinding met die wereld, begon ik te ontdekken dat:
Mijn meest gezonde zelf was eigenlijk een toestand van lichte hypomanie
Het negatieve zelfbeeld wat ik jaren met me meesleepte verdween naar de achtergrond.
In die toestand voel ik me in mijn kracht staan, ik heb initiatief, inspiratie
Maar ik blijf wel verbonden met mijn innerlijke kern, een liefdevolle kern. Ik trek me wat aan van de wereld, ik heb empathie en inlevingsvermogen, maar inmiddels na al die jaren heb ik ook mijn grenzen geleerd. De grenzen van wat ik aankan, en de grenzen van wat ik pik van anderen en waar ik ho stop moet roepen en goed voor mezelf moet zorgen.
Zodra ik me teveel aan ga trekken van de wereld gaat het mis
Dan beland ik in een depressie, in mijn geval direct een psychotische depressie. De hele wereld is belangrijker dan ik, alles wat misgaat lijkt al gauw mijn schuld te zijn en ik voel me overal verantwoordelijk voor. Het kan zo ver gaan dat ik meen dat ik de hele wereld moet redden en als dat niet lukt dan moet ik maar suïcide plegen, of nog erger:
als ik geen suïcide pleeg dan gaat het ook echt mis met de wereld
Resultaat van oud, diepliggend trauma en helaas een stukje van mij dat er nog altijd zit en soms de kop op steekt. Een heel negatief zelfbeeld met een ongezonde relatie met alles om me heen. Ik trek me alles aan, ook de dingen waar ik niets aan kan doen en die niet eens met mij te maken hebben.
Laatst kwam ik voor het eerst in tijden weer eens in de meer manische kant terecht van de bipolaire stoornis
Door een aanrijding die niet mijn schuld was, maar wel vervelend was raakte ik nogal uit balans en allerlei andere gebeurtenissen stapelden zich op. Toen ik me vervolgens in een bepaalde situatie niet gezien en begrepen voelde, voelde ik letterlijk dat ik afgescheiden raakte van die liefdevolle kern. Dit keer geen negatief zelfbeeld, maar nog steeds kracht en energie en initiatief genoeg.
Maar nu raakte ik mijn empathie kwijt
Nadat ik jarenlang vrij meegaand en aanpassend ben geweest, heb ik de laatste jaren een karaktertrekje ontwikkeld om nogal stellig uit de hoek te komen. Geen zin meer in meegaandheid. Als ik in mijn hypomane gezonde zelf zit, kan ik prima beseffen als ik iemand per ongeluk op de tenen heb gestaan, kom daar op terug, biedt excuses aan, praat het uit.
Maar nu niets van dat al. Ik merkte dat het me niks meer kon schelen. Barst maar, geen empathie wat mij betreft. Ook lastig naar mijn kinderen toe, dit on-empathische deel van mezelf. Gewoon heerlijk egoïstisch, zoek het maar uit, dit is wat ik vind, deal er maar mee. Kan me niet schelen als dat jou kwetst.
Onmiskenbaar verbonden aan niet gezien en begrepen worden
Maar wel een ongezonde reactie natuurlijk. Wel in mijn kracht, maar rücksichtslos.
Drie stukjes van mezelf, waarbij de relatie met empathie naar de buitenwereld nogal belangrijk lijkt. Veel te veel, veel te weinig, of in balans.
Ik geef mijn innerlijke kind maar eens een knuffel en zeg tegen haar: “ik begrijp jou wel hoor, je mag er zijn.”
Meer lezen over stemmingen met empathie?
Geef een reactie