Wanneer Lonneke in hypomane toestand wakker wordt beseft ze dat het tijd is om haar signaleringsplan in werking te stellen: “Op de deur hangt een briefje waar precies op staat wat ik nu moet gaan doen”.
Omslagdagen vind ik de naarste dagen
‘s Ochtends word je dan nog wakker met een eufore hypomanie. Je weet dat precies wat je moet doen om de dag zo goed mogelijk door te komen en hoe je vandaag die manie het beste kunt gaan takelen. Je moet dus nog even blijven liggen, misschien kun je zelfs wel nog een uurtje slaap pakken. Daarna ga je jezelf op je gemak aankleden, uitgebreid ontbijten en ondertussen je planning bekijken en wat aanpassen. De planning is volgestouwd met rustige activiteiten en ruim voldoende ‘stilzitmomenten’. Je gaat straks mèt lijstje en zònder pinpas naar de supermarkt.
Je gaat uitgebreid -want dat is ontspannend- koken en daarna doe je een lange -maar niet te lange- wandeling
En om elf uur. Of om vijf over drie. Of om kwart voor twaalf. Of om twee over zes. Of op een willekeurig ander moment op die dag gaat de knop om. Je hypomanie verdwijnt als sneeuw in de zon en maakt in een split second plaats voor een gemengde episode. Je bent zo depressief als je door een depressie kunt zijn, maar je gedachten razen zoals ze dat alleen maar tijdens een hypomanie kunnen doen. Het impulsieve hoofd is spontaan ook gevuld met suïcidale gedachten. Angst beheerst mijn lichaam, mijn leven en mijn wezen. Mijn hoofd probeert te huilen terwijl ik me opkrul op mijn bank of in mijn bed. Ik weet dat huilen me zal verlichten, maar mijn gedachten beheersen mij en de tranen komen niet.
Op de deur hangt een briefje waar precies op staat wat ik nu moet gaan doen
Er staat ‘piano spelen’. Ik doe het en ik hoor iedere verkeerde noot. Er staat ‘blogs schrijven’. Het gaat veel te veel over ‘ik’ en ‘mij’. Er staat ‘afwassen’, maar die is al drie keer gedaan. ‘Tuinieren’. Het is te warm met de volle zon. De planning van gisteren zegt dat ik moet stofzuigen. Dat geluid kan ik niet verdragen. De kleurplaat in mijn nieuwe boek is te ingewikkeld en te onregelmatig. Ik kan niet kiezen welke kleur ik moet gebruiken voor welk vakje. Zeker tien minuten kijk ik naar mijn nog niet gekleurde kleurplaat.
Zal ik dan maar opnieuw naar de supermarkt gaan? Nu voor drank?Hoeveel pillen heb ik nog liggen? Zal ik naar de spoorwegovergang gaan? Waar liggen mijn scheermesjes?
Ik besluit verstandig te zijn en binnen te blijven
Ik zet een dvd op die ik al tientallen keren heb gezien. Dan hoef ik niet de verhaallijn te volgen om te weten waar het over gaat. Ik kleur een oude mandala in plaats van mijn nieuwe kleurplaat en het brengt mijn hoofd tot rust.
Als de zon uit mijn tuin verdwijnt zet ik mijn nieuwe tuinsproeier aan. Het duurt even voordat hij juist is ingesteld. Op mijn blote voeten loop ik door het natte gras en spring telkens opzij als het gesproeide water in mijn richting komt. Het doet me denken aan vroeger, aan het kinderspel dat we altijd speelden als in de zomer ons gras gesproeid moest worden. Ik lach. Ik geniet.
Geef een reactie