Het zijn rare tijden. Vrijwel van de ene dag op de andere is ons hele maatschappelijke leven overhoopgegooid. Het hele sociale leven ligt stil, mensen moeten anderhalve meter afstand houden en ook de grenzen zijn gesloten. En dat allemaal door een nieuw virus, dat zich razendsnel vanuit China over een groot deel van de wereld heeft verspreid. Zorgen in tijden van corona.
In één klap werden veel dingen duidelijk, zoals wat nu echt ‘vitale beroepen’ zijn
En dat zijn niet de beroepen van de grote zakenjongens, al wanen die zich vaak heel wat in hun glazen paleizen, hun poenerige auto’s en hun riante salarissen. Want als je ernstig ziek wordt, heb je weinig aan account executives, senior sales managers of andere ronkende titels. Nee: dan zoek je een goede arts of verpleegkundige die je kan genezen of bijstaan.
Noodgedwongen doen we aan ‘sociale onthouding’ nu onder meer cafés en bioscopen voor langere tijd zijn gesloten. En dat nog wel (hoe treffend) in de Veertigdagentijd: de periode van soberheid en bewust leven tussen carnaval en Pasen. Lange tijd was dat alles helemaal ondergesneeuwd geraakt.
Pas nu het coronavirus ons hardhandig met onze neus op de feiten drukt, gaan de ogen open
Daardoor zijn er ondanks alle misère ook tal van hoopvolle ontwikkelingen. Veel mensen zien weer echt naar elkaar om en overal starten burgerinitiatieven voor hulp aan anderen. We krijgen weer oog voor een zieke buurman of oma en bieden spontaan aan om boodschappen te doen. Er klinkt applaus voor de zorg, op radiostations wordt als hart onder de riem ‘You’ll never walk alone’ gezongen en op een fietspad in Tilburg stonden hartjes getekend, met daarbij de tekst ‘Zorg voor elkaar’. Zo heeft een nare tijd als deze toch ook nog positieve effecten.
Ook op een heel ander gebied gloort onverwacht licht
Tot eind vorig jaar was onder meer in China de lucht in de grote steden zo vervuild dat mensen vanwege de smog beter binnen konden blijven. Maar nu het verkeer is stilgelegd en fabrieken zijn gesloten, is een paar maanden later de CO2-uitstoot met ruim een kwart gedaald, waardoor voor het eerst sinds lange tijd de blauwe lucht is te zien. Ook bij ons in Nederland is de luchtkwaliteit in korte tijd al aanzienlijk verbeterd. Al is het zuur dat daarvoor blijkbaar eerst een ellendig virus moest toeslaan.
Sommige wetenschappers zien onze aarde als een soort zelfregulerend systeem (de Gaia-hypothese)
En het lijkt nu wel alsof Moeder Aarde ons een wake-up call heeft gegeven dat we zo niet meer verder konden gaan met ons huidige leefpatroon.
Zoals onze super vervuilende vliegtuigen die 24/7 wereldwijd hun kerosine in de lucht uitstoten (en ook virussen in een mum van tijd over de wereld verspreiden). Met onze overconsumptie en de steeds groter wordende druk op het milieu, dat het nauwelijks meer kan trekken. Tot nu ineens keihard op de noodrem is getrapt.
Een filmpje op YouTube bracht dat indringend in beeld
Hoe het verder gaat: wie zal het zeggen?
In ieder geval verwacht ik stellig dat ook deze ellende weer voorbijgaat, al hoop ik dat onze ervaringen ons zullen louteren en dat we anders in het leven gaan staan. Volgens Prediker is er een tijd om te omhelzen en een tijd om afstand te houden.
Ook al moeten we in fysieke zin nu afstand houden tot elkaar, in spirituele zin komen we nu ineens veel dichter tot elkaar. En laten we hopen dat snel weer de tijd aanbreekt dat we elkaar ook weer in fysieke zin kunnen omhelzen.
In afwachting van een knuffel ‘in real life’ alvast een warme virtuele knuffel voor jullie allemaal!
Behoefte aan een luisterend oor?
Wil je je verhaal kwijt? Onze PsychoseNet chatprofessionals staan voor je klaar.
Ontvang jij de PsychoseNet nieuwsbrief al?
Meld je aan en ontvang iedere week de nieuwe blogs en interessante items in je inbox.
Geef een reactie