De kracht van de gewoonte vs de kracht van de voetbalplaatjes, wie wint?

Vanmiddag liep ik in een supermarkt rond. Ik voelde me er een toerist. Een vreemde, die zich zoekend een weg baande door de winkel. Meerdere keren liep ik door dezelfde gangpaden heen. Op zoek naar een volgend product op mijn lijstje.

De kaas bleek te liggen waar ik net vandaan kwam. Eenmaal bij de kaas bleek de sla weer daar te liggen waar ik een tiental seconden ervoor stond. Normaal gesproken ben ik in een kwartier klaar met mijn boodschappen. Nu deed ik er bijna 3 kwartier over.

De mensen in de winkel vond ik er maar vreemd uit zien. Ze waren niet zoals ik. Ze spraken nog net niet een andere taal. Maar ik voelde dat ze anders waren. Als van een andere planeet.

Ik had het idee dat iedereen het door had dat ik niet op mijn plaats was. Ik voelde dat ze aan me konden zien dat ik een vreemde was. Prangende ogen die zich afvroegen waarom ik steeds heen en weer bleef lopen.

“Wat doe ik hier?” Dacht ik. “Waarom ben ik hier? Wat doe ik zo ver van huis?”

Maar ik was helemaal niet ver van huis. En de mensen om mij heen waren helemaal niet anders. Laat staan van een andere planeet. Ze kwamen ‘gewoon’ bij mij uit het dorp. Verderop zag ik zelfs iemand lopen die ik kende van de sportclub.

Ik liep dan ook ‘gewoon’ in een van de plaatselijke supermarkten.

En toch voelde ik me een vreemde. Een vreemde in mijn eigen dorp. Ik was namelijk niet bij mijn ‘vaste’ winkel. Maar bij een andere supermarkt. Eentje waar ik nooit kom.

Ik was er naartoe ‘gelokt’. Gelokt door de voetbalplaatjes. Ja, die voetbalplaatjes. Die van de lokale sportclubs. Ik deed mijn boodschappen in deze winkel voor die voetbalplaatjes. Mijn kinderen konden immers op een van die plaatjes staan. En als je die plaatjes wil hebben, dan moet je wel naar die winkel. De macht van het voetbalplaatje.

Dus daar ging ik. Vol goede moed. Moed die snel weg was. Ik kon niks vinden. En voelde mezelf een vreemde.

Maar waarom toch? Het kwam door de macht van de gewoonte. Die gewoonte zorgt ervoor dat ik in ‘mijn’ winkel alles snel kan vinden. Maar hier niet. En dat voelt lastig.

Gewoonte is erg sterk. En moeilijk te doorbreken. Maar niet onmogelijk. Lees het boek de “Power of Habit” maar eens. Het is die gewoonte die er voor zorgt dat ik me in een andere winkel zo onnattuurlijk voel. Die gewoonte is enorm sterk. Zo sterk dat ik niet kan wachten tot de voetbalplaatjes actie voorbij is. Dat ik weer terug kan naar mijn gewoonte. Naar mijn winkel.

Als marketeer denk je dan: “heeft die marketing actie wel zin?” En of ie dat heeft .

De komende weken zit ik vast aan deze winkel omdat mijn kinderen die plaatjes willen. Meer dan 700 plaatjes per boek. En dan 3 boeken vol. Ga er maar aan staan. En of het voldoende is om mijn gewoonte te ‘breken’? Om mij naar van winkel te doen veranderen? Ik denk het niet. Niet voor mij in ieder geval. Voor anderen misschien wel. Ik ken inderdaad mensen die na de vorige actie hun vaste winkel hebben ingeruild.

Maar ook al wissel ik niet van winkel, dan nog. Reken maar even mee. Drie kinderen, drie boeken, is zo’n 2100 plaatjes. Als ik voor elke 10 euro aan boodschappen een zakje van 8 plaatjes krijg, zijn dat 263 zakjes a 10 euro. Dus al snel 2630 euro die ik naar die winkel breng. En dan ben ik er nog niet, want met alle dubbele plaatjes zal ik veel meer nodig hebben. Misschien wel het dubbele.

Best lucratief voor die winkel....

Ik denk dat ik mijn kinderen maar zoveel mogelijk ga stimuleren om te ruilen. En ineens snap ik ook die ouders die hun kinderen buiten de winkel laten ‘bedelen’ om plaatjes. Scheelt je toch een hoop geld.

De kracht van de gewoonte en de kracht van de voetbalplaatjes zijn hard met elkaar aan het vechten. Wat marketing allemaal niet kan doen... Of is het toch de macht van de kinderen?

Ook geplaatst op Marketingcirkel.nl. Weten hoe we jou kunnen helpen met jouw marketing? Neem contact op!