Zijn spraak is veranderd, sinds die zestiende maart. En soms worstelt Dirk Gorter uit Feanwâlden met zijn balans.

Maar wat de hersentumor die zich op die kwade dag openbaarde niet aantastte: Dirks optimisme. En zijn ontembare drang om te slagen in het leven, te beginnen met een mavo-diploma.

En dus stiefelde er de afgelopen weken geregeld een docent van Damwâldster mavo De Saad door de gangen van Revalidatie Friesland in Beetsterzwaag, een verzegelde enveloppe met examenopgaven onder de arm.

Dan betrad die examinator het kamertje dat speciaal voor de studie van de zestienjarige revalidant bestemd was. Dan liet hij de jaloezieën voor het glas in de deur zakken en dan wist de hele afdeling genoeg.

Ssssst!

Examen!

Maandagmiddag voltooide Dirk Gorter binnen de muren van het revalidatiecentrum zijn laatste eindtoets: een combinatie van natuur- en scheikunde. ,,Ik ha der in goed gefoel oer’’, zegt de scholier monter.

De vlag kan uit

Als Dirks intuïtie klopt, dan kan over een paar weken de vlag uit. En al zal hij dat met zijn ingebeitelde positivisme zelf misschien niet meer dan logisch vinden, zo’n triomf zou eigenlijk een wonder betekenen.

Want nog maar een maand of twee geleden stond zijn leven zodanig op de kop dat school, laat staan het examen, absolute bijzaak werd.

Na een voetbalwedstrijd – Oudehaske-uit – werd Dirk niet goed. Niet even een beetje beroerd of zo, nee, écht niet goed. Nog dezelfde dag wees een scan uit: een hersentumor.

Vier dagen later lag de jonge Feanwâldster op een operatietafel in Utrecht, waar artsen met succes het zieke weefsel verwijderden. Tien slopende uren waren ze met hem bezig.

'Ik doe sowieso examen'

Opvallend genoeg ontwrichtte die situatie Dirks visie op de toekomst niet. Al voor de heftige chirurgische ingreep had hij gezegd: ik doe sowieso examen. ,,Ja’’, vertelt hij daar nu over, ,,want ik stie der gewoan goed foar.’’ Al die dikke voldoendes die Dirk verzameld had, hij wilde dat ze niet voor niets waren. ,,Dat fûn ik skande.’’

Maar aan de examenwens kon niet zomaar worden voldaan. In de weken van zijn afwezigheid had Dirk een aantal tentamens en toetsen gemist. Die moest hij eerst afwerken. Zestien stuks. Anders mocht hij niet aan de finale beproevingen beginnen.

Mem Marja, trots: ,,Doe ha’k sein: net dwaan. Dat kin net. Mar Dirk sei: kom mar op!’’

Goeddeels onvoorbereid sloeg de scholier met ondernemersambities zich tot verbazing van velen door dat woud aan tentamens. Hij scoorde daarin niet lager dan een 5,8 en piekte zelfs met een 9,3.

Daarmee legde Dirk een stevig fundament voor zijn examens, die hij ook amper kon voorbereiden. ,,Wylst myn klasgenoaten oan it learen wienen, hie ik terapy of moast ik dy oare toetsen meitsje.’’

Als Dirk blokte, was het er muisstil

Bij Revalidatie Friesland plooiden ze het therapieschema volledig rond de momenten waarop Dirk zijn kennis moest spuien. En als hij blokte, was het er muisstil. ,,Dirk is sa’n flinkerd’’, zegt verpleegkundige Gerrie van der Wier. ,,Ast witst wat hy meimakke hat. Hy hat by ús allegear in hiele hege gunfaktor.’’

Met zijn spraak en met zijn balans komt het weer helemaal in orde, zeggen de artsen in Beetsterzwaag. Medio juli mag Dirk volgens de prognoses weer naar huis.

Als het een beetje meezit, met een gouden, dik verdiend diploma op zak.