Vincent Swierstra blikt terug op de periode waarin hij herstelde van een zware psychose: “ik vertelde altijd schaamteloos en eerlijk mijn verhaal aan iedereen die het wilde horen. We konden er zelfs vaak om lachen samen”.
Het is nu vijftien jaar geleden dat ik in een zware psychose belandde
Ik weet nog goed dat het kwartje viel. Door de gedwongen medicatie hielden mijn paranoïde hallucinaties op en waren de stemmen weg, waardoor ik me ineens realiseerde dat ik ongeveer tien maanden lang had gehallucineerd. Het was allemaal niet echt wat ik had meegemaakt.
Meteen daarna kwam het idee om ooit een boek te schrijven over mijn ervaring. Het was zo’n bizar en spannend verhaal eigenlijk! Ik had juist tijdens de psychose ook zo veel mooie inzichten gehad en ik wilde dolgraag mijn verhaal delen. Toen de symptomen na een maand weer begonnen terug te komen, besloot ik om clozapine te gaan gebruiken.
Ik kwam al snel twintig kilo aan en sliep ongeveer veertien uur per dag
Versuft en gedrogeerd pakte ik wel mijn studie Culturele Antropologie weer op. In het begin probeerde ik de verloren tijd in te halen door extra vakken te doen, maar daardoor liep ik alleen maar vast. Ik besloot dat het beter was om langzaam vooruit te komen dan helemaal niet. Ik ging tien of twintig punten per semester doen i.p.v. dertig. Vakje voor vakje behaalde ik uiteindelijk in 2011 mijn bachelor.
Toen ik na de psychose weer op de universiteit rondliep, merkte ik dat iedereen eigenlijk heel erg nieuwsgierig was naar mijn ervaringen
Niet iedereen durfde er naar te vragen en sommigen vonden het misschien ook wel eng, maar ik vertelde altijd schaamteloos en eerlijk mijn verhaal aan iedereen die het wilde horen. Als ik moest uitleggen waarom ik zo lang over de studie deed, kwam ik meteen met mijn verhaal op de proppen. We konden er zelfs vaak om lachen samen.
Antropologiestudenten zijn over het algemeen erg begripvolle mensen, dat maakte het zeker makkelijker om mijn verhaal te delen. Eigenlijk ben ik dit altijd blijven doen. Als mensen met mij hebben gepraat, vinden ze psychoses meestal niet meer eng maar interessant! Ik ervaar dit nu al veertien jaar. Het niet delen van het verhaal leidt er juist toe dat mensen het niet begrijpen en het eng vinden.
Wat ik ook mooi vind aan openheid, is dat mensen vaak eerlijk tegen me zijn over dingen waar ze zelf mee zitten
Mensen die mijn boek hebben gelezen of mijn film hebben gezien, vertellen mij soms dingen die ze hun eigen familie of vrienden niet durven te vertellen. Het is erg waardevol om dat in mensen los te kunnen maken. Blijkbaar nodigt de openheid uit tot een eerlijke dialoog. Want vergis je niet, iedereen worstelt wel ergens mee. Toch vinden de meeste mensen het moeilijk om zich kwetsbaar op te stellen. Het vergt in het begin misschien moed om dat te doen maar eigenlijk word je juist sterker als je het wel durft te doen.
Als ik nu terugkijk op hoe ik er al die jaren mee om ben gegaan, dan is het meest waardevolle wat ik heb gedaan simpelweg het delen van mijn verhaal! En dat is het advies wat ik iedereen graag mee wil geven.
Vincent Swierstra is muzikant en auteur van het boek De Magiër, Memoires van een Dwaas. Ook werd er een film over hem gemaakt, ‘Voices of Vincent’. Deze film is te zien op vincentswierstra.nl.
Geef een reactie