'Mijn hele leven maakt ze tot een grote fles bubbels'

Marieke: 'In de zomer van 2015 stond hij achter de balie van de camping op Terschelling toen mijn vriendin en ik binnenkwamen. Lang, blond en blauwe ogen, maar het mooiste was zijn lach. Die was alleen maar blij, zonder sprankje terughoudendheid en wrangheid. Zo opgewekt had ik zelden iemand gezien. Dat raakte me, toen hij naast ons bezig was andere mensen in te checken. Even later stak ik opnieuw mijn hoofd om de deur. Ik wilde weten wat de wificode was, maar net op dat moment ontdekte ik dat er geen code was en hakkelend legde ik met te veel woorden uit wat mijn vergissing was. Hij wachtte geduldig tot ik was uitgesproken, glimlachte en zei: toch leuk dat je er was.

Die hele verdere week heb ik hem niet gezien. Samen met mijn vriendin fietste ik het eiland af, en we zaten eindeloos in duinpannen onze toekomst te overdenken. In september zou ik aan de huisartsenopleiding beginnen, maar had ik door zo voortvarend te studeren niet andere, ook interessante wegen over het hoofd gezien? Daar hadden we het over, ik hield van dat over-analyseren en de vrolijke Viking raakte een beetje op de achtergrond, al bedacht ik zonder veel succes wel redenen om opnieuw die receptie binnen te lopen.

Pas de dag voor ons vertrek zag ik hem opnieuw. Hij reed in een kort broekje en een shirtje met een golfwagentje over de camping en zag er zo sexy uit. Hij stopte. Ik vertelde dat we op weg waren naar een café aan de andere kant van het eiland, en die avond zouden gaan skinnydippen in het meertje bij de camping, of hij mee wilde. Ik schrok. Was ik nu aan het flirten met hem? Ik geloof van wel, mijn vriendin complimenteerde me er later mee. En weer lachte hij en zei: de andere kant van het eiland is ver, waarom komen jullie niet een biertje drinken met ons, op het terras voor het kantoortje?

Naaktzwemmen

Die hele avond hebben we zitten kletsen met hem en de andere medewerkers van de camping. Ik deed mijn best indruk te maken, maar voelde me een beetje dommig. Iets te stellig zei ik net de verkeerde dingen. Hij had psychologie gestudeerd, maar was gestopt. Ik kon me wel voor mijn kop slaan toen ik zei: zo, dus jij hebt geen idee wat je met je leven gaat doen? Betweter, met je geneeskunde. Maar het leek hem niet te deren. Als iedereen door elkaar praatte, luisterde hij vooral naar mij en om mijn grapjes lachte hij net iets harder dan om die van anderen. Ik begon hem steeds leuker te vinden, maar het baarde me zorgen dat dit mijn laatste avond was en ik nog geen idee had waar het allemaal naartoe ging. Tegen middernacht ging iedereen tanden poetsen en naar bed, wij bleven zitten. Hij had me zijn blauwe wollen trui gegeven. We zouden toch gaan naaktzwemmen, vroeg hij plotseling. En hij liep al voor me uit, trok zijn kleren uit en rende over het strandje het water in. Ik hield mijn ondergoed aan, maar sprong ook in het meertje. Hij stond tot zijn middel in het water, ik dicht bij hem. Toen pakte hij me vast en kuste me, zacht en zonder pose. Heel bizar. De maan scheen boven ons hoofd in het water en het leek of ik in een film zat. Ik kende deze man niet, we waren nog nooit alleen geweest maar op een of andere manier voelde ik me veilig met hem in dat ijskoude water. Daarna zijn we naar zijn tent gegaan, waar we seks hadden en heel lang hebben liggen praten. Plotseling kwam het feit dat zijn leven nog helemaal open lag, mij voor als iets heel aantrekkelijks. Ik was al jaren bezig met het afleggen van een rechte weg, maar met zijn omtrekkende bewegingen begreep hij misschien wel beter dan ik wat leven was. Ik besefte dat ik iets kon leren van hem. Als ik maar in zijn buurt zou blijven, voelde ik me dapper genoeg om ook eens van gebaande paden af te wijken. Ik wilde met hem de wereld rond zeilen en hij wilde mee en die nacht liet hij mij delen in zijn diepste verlangens en hoop.

De volgende dag trof ik hem vlak voor ons vertrek aan op de rode trekker waarmee ze op de camping het vuilnis wegbrengen. Zo'n ouderwetse Porsche die zo'n enorme herrie maakt. Hij stapte af en geleund tegen de tractor kuste hij mij opnieuw, net lang genoeg om mij te laten merken dat hij geen spijt had van de nacht ervoor. Hij beloofde me een handgeschreven brief en eenmaal thuis begon het wachten daarop. Ik wachtte een week, twee weken, drie, maar de brief is nooit bezorgd. Had ik me dan toch vergist? Was wat ik aanzag voor oprechtheid allemaal een grap en deed hij dit met alle leuke meisjes van de camping? Hij had zo echt geleken, zo lief.

Na twee weken besloot ik een laatste poging te wagen. In een café beschreef ik bierviltjes, tientallen versies van boodschappen, waarvan ik er uiteindelijk een paar naar de camping stuurde. En toen gebeurde het ongelooflijke. Twee dagen later kreeg ik een Facebookbericht, heel uitgebreid, dat hij zo blij was met mijn brief, want hij vroeg zich dagelijks af waarom ik nooit gereageerd had op de zijne. Ik weet nog steeds niet of ik hem moet geloven. Want hoe waarschijnlijk is het nou dat een brief kwijtraakt in de post? Het doet er niet toe. Ik ben blij dat ik heb doorgezet. Anders was hij een prachtige herinnering geworden met een ongelukkig einde, nu werd hij het begin van een heel nieuw leven. Sinds twee maanden wonen we samen, en heel voorzichtig durf ik nu al de verwachting uit te spreken dat dit voor de rest van ons leven is.'

Sterke kwetsbaarheid

Roel: 'Ze kwam binnen op de receptie van de camping op Terschelling waar ik die zomer werkte. Een giechelend meisje dat me verleidelijk om de wificode vroeg en snel weer wegliep toen ik antwoordde dat die er niet was. Ze struikelde over de drempel en liep nonchalant door en ik lachte haar na. In de dagen erna liep ik even langs het veldje waar zij en haar vriendin stonden. Ik was nog niet bezig haar te versieren, ik werkte daar, die meiden moesten zich wel een beetje comfortabel kunnen blijven bewegen. Maar toen ik haar diezelfde middag nog tegenkwam tijdens mijn inspectie met het golfkarretje, zei ik dat ons terras zo mooi was en dat we lekkere biertjes hadden en het een stuk minder lang fietsen was dan het café waar ze die avond naartoe wilden. Ze had heel heldere ogen, waarmee ze me recht aankeek, en ook al probeerde ik me er met een grap onderuit te wurmen, ik kon niet voorkomen dat ik verlegen werd. Ik ga niet met alle meisjes van de camping op ons terras zitten, maar dit waren geen simpele meiden en eerlijk gezegd had ik na al die weken van hard werken en platte grappen met mijn maten wel behoefte aan ander gezelschap. Het viel me op hoe gemakkelijk ze zich bewoog. En ook in wat ze zei, hoe ze de woorden koos, zat een soort kwetsbaarheid die verre van zwak was. Voor haar wilde ik wel mijn best doen.

Die avond verzon ik een verleden als smid. Misschien zou ze daar wel op vallen. Stadse meisjes die naar Terschelling komen houden van dat simpele. Het hele jaar zien ze mannen in strakke pakken en dan komen ze naar het eiland voor een lange blonde man in een overall en kaplaarzen. Toch bleek ze anders dan de vage Oerolgekkies die net een week geleden weer vertrokken waren en zonder uitzondering met te veel lucht praten en vol verwondering de wereld blijven aanschouwen. Marieke was alert en recht voor zijn raap, ze leek niets te verbergen te hebben.

Na een hele avond op het terras zat de drank er bij mijn collega's flink in. Het werd steeds rustiger om ons heen. Ik was bang dat zij ook zou opstaan en we wisselden van trui. Zij mijn wollen blauwe, ik haar krappe T-shirtje. Er zijn vrouwen, zoals die vriendin van haar, met wie je hard kunt lachen, en er zijn andere vrouwen met wie je meteen een connectie hebt en dat was zij. Toen het echt te koud werd, zei ik: we zouden toch gaan naaktzwemmen en ik liep naar mijn tent om een handdoek te pakken. Onderweg kwam ik een vriend tegen die me succes wenste met mijn meisje en ik gaf hem een hand. Samen liepen Marieke en ik het bospaadje af naar het meertje. Hand in hand. De maan scheen helder in het water. In mijn herinnering scheen die zo hard dat het wel dag leek. Ik heb al mijn kleren uitgetrokken en liep zo snel mogelijk het water in. Zij droeg een bikini en volgde mij. In het water stonden we dicht tegen elkaar aan, zij sloeg haar benen om mij heen en samen dreven we rondjes. Het was steenkoud, ik wilde snel douchen en samen zijn we onder de familiedouche gaan staan in het washok. Ze was zo lief en gunde mij de grootste straal - dat heeft ze daarna nooit meer gedaan. Ik hield me stil en had niet zoveel babbels meer. Ze vertelde dat ze me knap en lief vond, ze sprak als een zoet, klein meisje. Ook zij had ineens nog maar een paar woorden nodig om te zeggen wat ze dacht. Verlegen waren we allang niet meer. We liepen naar mijn De Waardtent, waar ze tot de volgende ochtend gebleven is, en we vrijden en sliepen op een matras dat ik op pallets had gelegd.

Een echte brief

Ik wilde haar een brief schrijven. Een echte brief deed meer recht aan deze geweldige avond dan wat geapp heen en weer, wat meestal neerkomt op het uitwisselen van wat spitsvondigheden. Ik wilde haar laten weten wat ik werkelijk van haar vond. Op een of andere manier was ze heel dichtbij gekomen en had me van alles over mijn zwervende leven, mijn onzekerheden ontlokt, wat ik anders altijd voor me hield.

Toen ik de volgende ochtend op de rode trekker het vuilnis wegbracht, kwam ze naar me toe. Ik had expres een route gekozen die telkens langs het terras leidde waar ze koffie dronk, en ook de keuze van mijn kleding was minder nonchalant dan die er hopelijk uitzag. Ik had mijn laarzen omgeslagen en ook mijn mouwen had ik opgestroopt, het moest er schilderachtig uitzien. Het werkte, ze kuste me opnieuw. Na het afscheid bij de trekker keek ik haar na. Ik vond haar schitterend, hoe ze heupwiegend en charmant wegliep. In mijn tent vond ik de trui die ze geleend had, met in het labeltje een briefje gevouwen waarop haar adres stond, en ik besloot meteen de brief te schrijven, waarin ik alle registers opentrok. Toen hij af was deed ik hem in het bakje dat de postbode iedere dag komt legen en daarna begon het wachten.

Zou ze zijn afgeknapt op mijn spelfouten, dacht ik toen ze steeds niet reageerde. Ik had er de pest in, maar liet het erbij. Als iets niet in één keer goed is, dan moet je niets forceren. Goddank dacht zij daar anders over. Nadat we elkaar opnieuw gevonden hadden, wilde ik eerst mijn leven op orde brengen tijdens een lange reis, want ik wilde haar niet opzadelen met een man die niet wist wat hij wilde. Daar, in Chili, miste ik de gesprekken met haar. Zij had zo veel meer woorden tot haar beschikking om haar gevoelens te uiten dan ik. Ik ben vervroegd thuisgekomen en zij haalde me van Schiphol. Ik tilde haar en draaide een paar rondjes en kuste haar, vond een baan in haar woonplaats en ben niet meer weggegaan. Mijn hele leven maakt ze tot een grote fles bubbels.'