De helft van de jongeren verdwaalt zonder smartphone

Column – Als een bergbeklimmer zonder sherpa. Als een junk zonder dope. Als een boer zonder vrouw. Als Wilders zonder moslims. Zo voelen velen zich als de smartphone het niet meer doet, om wat voor reden dan ook. Hulpeloos. Er is geen verbinding meer, de batterij is opeens leeg, het ding ligt in het water, hij werd vergeten, hij werd gestolen. Het menselijk gedrag is in steeds grotere mate afhankelijk van de smartphone.

We kunnen er dan wel honderd backups van gemaakt hebben, we kunnen al onze gegevens, contacten, foto’s, brieven en boodschappen dan nog wel zo strategisch hebben verspreid over een combinatie van iCloud, Dropbox en kantoorservers. Maar op het moment dat de toegang er toe er niet meer is zijn we hulpeloos. Er zijn er maar weinig die een hardware backup, lees: een tweede apparaatje, bij zich hebben.

Geen verslaving, maar afhankelijkheid

Ik heb het niet over verslaving, ik heb het over afhankelijkheid. De helft van alle jongeren verdwaalt als er geen internet meer is, zo toonde onderzoek van Telenav onder 2000 smartphone-bezitters. Ons geheugen wordt niet meer gevraagd om te onthouden hoe we ergens komen, dus komen we nergens meer als we alleen op ons geheugen moeten vertrouwen. We kunnen ook niet meer kaartlezen.

De mensheid heeft niet echt aan risicospreiding gedaan, de laatste jaren.

Allemaal niets nieuws. We zijn afhankelijk geweest van de telefoongids, van de Gouden Gids, van het spoorboekje, van de succes-agenda, later werden we afhankelijk van de TomTom. De kans dat we ze allemaal tegelijk in een klap kwijt raakten was niet zo groot. Nu wel. We hoeven nog maar één ding te verliezen en we hebben in ieder geval tijdelijk een probleem. De mensheid heeft niet echt aan risicospreiding gedaan, de laatste jaren.

Maar wat als de informatie onbetrouwbaar wordt?

Er kan ook nog iets anders gebeuren. Alles doet het, maar de informatie is niet betrouwbaar. Dan wordt het probleem misschien wel groter. We vertrouwen op de smartphone, maar hij liegt. Dat is wat gebeurde in Queensland, oost-Australië.

Telecomprovider Optus had vorige week per ongeluk ‘s nachts de zomertijd geactiveerd. Anders dan de omliggende staten in Australië, doet Queensland niet mee aan zomer- of wintertijden, maar binnen Optus maakte iemand een vergissing. Gevolg: bij Optus-klanten sprong de tijd van de smartphone die nacht een uur naar voren. Gevolg: heel veel mensen stonden een uurtje vroeger op dan normaal. Gevolg: de wegen raakten eerder vol. Het probleem werd als eerste opgemerkt door een niet-Optus gebruiker die nooit last had van files en nu opeens in een drukte terecht kwam. Mooi beeld: alle mensen met een verkeerde tijd hebben niets door, alleen degene die over de juiste gegevens beschikt ziet dat er iets raars is.

Het is een onschuldig voorbeeld. Het had waarschijnlijk meer gevolgen gehad als iedereen een uur te laat in plaats van te vroeg was gekomen. Maar we hadden het over afhankelijkheid. De telefoon is het horloge, is de wekker. Is de koersleverancier waar de handelaar op vertrouwt. Is de bloeddrukmeter waar de patiënt op reageert. Is de bliksemvoorspeller waar het evenement van afhankelijk is. Is de portemonnee waar we mee betalen. Is de dictafoon die de journalist bij zich heeft.

Dat kleine blokje, die ruwweg twintig kubieke centimeters, we kunnen er niet om heen. De Checkpoint Charlie voor ons dagelijks gedrag.

Deze column werd eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.

Illustraties met dank aan Fotolia.